Al fietsend naar de AH reed ik een man voorbij die ijverig het raam aan het zemen was. Het was er goed weer voor, om ramen te lappen. En nu 
het zolang licht blijft kun je je zelfs na het eten ook nog nuttig maken. Geen idee of die man dat ook dacht. Zeker toen ik zag dat zijn vrouw binnen stond de wijzen naar elk druppeltje of streepje dat van binnenuit nog te zien was. Waarschijnlijk had ze het op de kalender geschreven dat het die avond ‘ramen zeem’-avond was. Zelf doet ze het niet, op zo’n eng trapje. Haar man doet het wél. Voor haar, welteverstaan.
In ieder geval reed ik door. Maar er bleef een beeld hangen. Enerzijds van een kritisch mens dat van binnenuit allerlei commentaar levert op de buitenkant. En hoe het allemaal zou moeten zijn. Streeploos, netjes, helder. En anderzijds een beeld van iemand die heel hard zijn best doet om het allemaal een beetje toonbaar te maken, maar eigenlijk nooit helemaal voldoet: ’t is namelijk altijd wat.
Ik raakte het beeld maar niet kwijt. Blijkbaar bleef het aan iets plakken in mijn hersenen. Waarschijnlijk aan een groepje hersencellen die het patroon herkende. Van de uitingen van die man en vrouw in mezelf, en die man en vrouw in de hoofden van de ALL ABOUT YOU-meiden. En ook die van vrienden, als we er het eens over hebben op het terras. En dat dus af en toe die kritische vrouw van binnen het volledig overneemt. En dat die man buiten het lijdzaam ondergaat totdat hij het zat is en neervalt. Of die spons vol zuigt met zwarte verf en dan laat fungeren als tennisbal die hij door het huis raast. Nou eens kijken wat er gebeurt!
Dan leer ik kinderen ik altijd de signalen opmerken vóórdat ze aan de optie van neervallen of zwarte verf denken. Zodat ze eerder stoppen met lappen. En eens zeggen: nou, volgens mij is het helemaal geen ‘ramen zeem’- avond vandaag. Of: ‘Sta niet te lullen, ga zelf poetsen!’
En ik zeg tegen mezelf: ‘Dat stukje is af, op die site.’
‘T is namelijk altijd wel wat met dat stemmetje van binnen.
Maar nu ff niet. Alvast fijne vakantie!